Drodzy Kapłani i Osoby Życia Konsekrowanego!
Umiłowani Bracia i Siostry!
Dziś wraz z całym Kościołem rozpoczynamy czas Adwentu, czas niezwykły, w którym budzi się w sercach oczekiwanie na powrót Chrystusa i wspomnienie Jego pierwszego przybycia, gdy pozbawił się swej boskiej chwały, aby przyjąć nasze śmiertelne ciało.
Czytając dzisiejszą Ewangelię, przypominają mi się słowa Jezusa, które przytacza Ewangelista Marek: „Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie” (Mk 8, 18).
Dlaczego ten cytat łączę z dzisiejszą Ewangelią?
Czynię to dlatego ponieważ cała dzisiejsza Ewangelia, jest zamknięta wezwaniem Jezusa, które kieruje do swoich uczniów: CZUWAJCIE! A przecież dzisiaj to my jesteśmy uczniami Chrystusa, to do nas On przemawia, i to my mamy usłyszeć to wezwanie. Wierzymy przecież, że Słowo Boże jest żywe, zatem kieruje je Bóg do ludzi w każdym czasie. Jest ono takie samo, niezmienne i dane, abyśmy je głosili i zachowywali w naszym życiu.
Rozważmy zatem, co znaczy to wezwanie Jezusa, jak je zastosować w naszym życiu, a szczególnie w wyznawanej przez nas jednej wierze. Przyjmijmy je w tym czasie, który został nam dany i nie zlekceważmy go, abyśmy nie przegapili tej jednej najważniejszej chwili, jaką jest przyjście Pana.
Czuwać oznacza: nie spać, mieć oczy otwarte, widzieć. Pięknym obrazem takiego rozumienia wezwania Jezusa jest zachowanie matki czuwającej nad swoim chorym dzieckiem. Ona doskonale rozumie, że nie może sobie pozwolić na chwilę nieuwagi i roztargnienia. Ona wie, że mimo zmęczenia musi być gotowa sprostać potrzebom swego dziecka. Podobnie i nam nie wolno przespać, zamknąć swych oczu i nie dostrzec tej jednej chwili, kiedy Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami, obiecując dar zbawienia.
Czuwać, to być przebudzonym i trzeźwym, zawsze gotowym do podjęcia działania. Dzisiaj wydaje się, że taka postawa jest potrzebna ludzkości jak nigdy dotąd, aby móc ocenić i dobrze odróżnić, co jest prawdziwym dobrem, a co jest prawdziwym złem. Taka postawa jest nam potrzebna, aby nie dać się zwieść obcym i wrogim naukom, sondującym na ile nasza wiara da się zmanipulować i sprowadzić na drogę, która tylko z pozorów jest oparta na Ewangelii. Jezus, kierując do swoich uczniów wezwanie „czuwajcie”, zaprasza ich, by byli uważni, by strzegli swojej wiary, zaufania i trwania przy Bogu Ojcu, by w swoim patrzeniu na rzeczywistość nie zagubili Bożej ekonomii odkupienia, która zostało im przekazana przez Jezusa Chrystusa.
To wszystko, co jest związane z Jezusowym wezwaniem do „czuwania”, koniecznie należy usłyszeć w tę dzisiejszą Niedzielę, rozpoczynającą czas Adwentu, który oznacza przyjście, a jednocześnie obecność Jezusa Chrystusa, przynoszącego w imię Boga Ojca dar odkupienia dla człowieka.
To „czuwajcie”, które Jezus wypowiada w dzisiejszej Ewangelii, zaprasza, by nie przegapić przyjścia i obecności Jezusa Odkupiciela w realności i rzeczywistości codziennego życia i współczesnej historii.
Dlatego proszę przenieśmy i umieśćmy Chrystusowe wezwanie „czuwajcie” w naszą teraźniejszość, nadając temu wezwaniu cech codziennego, konkretnego życia. Stanie się tak, gdy wypełniać będziemy starannie powierzone zajęcia, gdy będziemy mieć dobre staranie o wszystko w domu, w pracy, w miejscu, gdzie Bóg nas posyła. Gdy trwać będziemy na modlitwie, by zobaczyć i odczytać poprawnie wolę Boga i wypełnić ją do końca. Gdy pełnić będziemy dobre czyny, nie po to aby ludzie nas chwalili, lecz po to, aby przyznał się do nas Bóg.
Moi Kochani!
Adwent jest również błogosławionym czasem, w którym Bóg przypomina nam o tym, co dla nas jest naprawdę ważne, i o tym, na kogo czekamy. To okres duchowego otwarcia na nowe światło, nowe życie i nowe narodzenie się Chrystusa w naszych sercach. Dlatego pomyślmy przez chwilę i zróbmy sobie szczery rachunek sumienia. Tak wiele mamy w życiu pięknych planów i dobrych chęci, a jednak często odkładamy je na przyszłość. Przyrzekamy sobie na przykład, że więcej czasu poświęcimy na pogłębienie wiary i przyjaźni z Bogiem, a ciągle odkładamy to na później. Marzymy o lepszej i głębszej modlitwie, a tak często odkładamy ją na jutro. Wielu rodziców pragnie poświęcić więcej czasu rodzinie, lecz odkłada to na później. Pragniemy zerwać z nałogiem alkoholizmu, z paleniem papierosów, lenistwem, plotkowaniem, krytykanctwem, lecz to tylko puste pragnienia.
Popatrzmy więc dziś w nasze serca i zastanówmy się nad tym, co chcielibyśmy w swoim życiu zmienić. Co najbardziej oddziela nas od Boga i ludzi? Co powinno się stać, aby Jezus mógł z radością przyjść do naszego serca i na powrót w nim zamieszkać? Może musimy zerwać z grzechem lenistwa w modlitwie, opuszczaniem niedzielnej Mszy Świętej, marnowaniem czasu, obmawianiem, nieżyczliwością wobec ludzi, pychą, pijaństwem, nieczystością, zaciętością w gniewie.
Niech zatem Adwent, który dziś rozpoczynamy, będzie czasem refleksji, czuwania i przygotowania. Niech to będzie okres wyciszenia, lepszej modlitwy, poukładania na nowo naszego życia, radosnego oczekiwania nie tylko na święta Bożego Narodzenia, ale również na spotkanie z Chrystusem w wieczności.
U progu Adwentu, czuwając nad poprawą swego życia, wznieśmy modlitwę i prośmy, pomóż nam, Chryste, dobrze przygotować się do Świąt Bożego Narodzenia i na Twoje powtórne przyjście. Otwórz w tym czasie nasze oczy, abyśmy mogli widzieć Twoją twarz w twarzach ludzi biednych i potrzebujących. Otwórz nasze uszy, abyśmy mogli słyszeć Twój głos w głosach tych wszystkich, którzy płaczą. Obdarz nas nowym językiem, abyśmy opowiadali Dobrą Nowinę o zbawieniu tym wszystkim ludziom, którzy o niej jeszcze nigdy nie słyszeli. Stwórz w nas nowe serca, abyśmy dzielili się Twoją miłością z tymi, którzy tej miłości jeszcze nie doświadczyli. Stań się pokojem, aby zakończyła się wojna i aby w każdej rodzinie nastał upragniony czas radości.
W tych wszystkich pragnieniach, postanowieniach i oczekiwaniach niech wspiera nas Matka Syna Bożego, wstawiennictwo świętych i błogosławieństwo, którego niech udzieli nam Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty. Amen.
Lwów, 1 grudnia 2017
+ Mieczysław Mokrzycki
Arcybiskup Metropolita Lwowski
Pobierz PDF
|